‘Ik vind het irritant’, zegt ze tegen me.
Ze wroet met haar voet in het zand en staart voor zich uit.
‘Natuurlijk weet ik dat jij niet de oplossing hebt. Maar ergens hoopte ik al een antwoord te vinden. Ik word gek van het getwijfel.’
‘Wat als je stopt met twijfelen’, vraag ik haar.
Ze sputtert tegen.
‘Dat is juist het punt. Ik weet het antwoord niet. Ik blijf wikken en wegen. Blijf ik in loondienst of ga ik volledig voor het ondernemerschap?’
Ik benoem dat het niet nodig is om nu meteen een keuze te maken. Waar ze wel voor kan kiezen, is om te stoppen met twijfelen. Met het continue heen en weer schieten van haar gedachten. Uit angst om het verkeerde te kiezen.
‘Wist je dat wanneer je stopt met twijfelen, je ruimte geeft aan het niet-weten?’
Vragend kijkt ze me aan.
Ik vertel haar over een Chinese filosofie.
Een oude wijsheid over het twijfelen en het niet-weten. Op het eerste gezicht lijkt het precies op elkaar. Want in beide gevallen weet je het niet.
Wanneer je twijfelt, ben je continue verweven met de inhoud waarover je twijfelt. Je zoekt zekerheid, je klampt je vast vanuit angst.
Waar twijfel onrust en onzekerheid met zich meebrengt, is niet-weten echter een stevigere en bewustere ervaring. Niet-weten creëert een stukje afstand.
Je doet een stapje terug. Je blik wordt breder en je bent meer verbonden met jezelf.
Twee weken later spreken we elkaar opnieuw.
‘Ik heb geaccepteerd dat ik het niet weet’, vertelt ze me. In het begin was dit best lastig. Je merkte vast wel dat ik het zelfs heel irritant vond’, voegt ze er lachend aan toe.
En toch geeft het niet-weten haar nu rust.
Er is zelfs ruimte ontstaan.
Ruimte om te genieten van haar huidige werk. Maar ze heeft zichzelf ook toestemming gegeven om bepaalde dingen stom te vinden. Zonder er meteen over te gaan piekeren.
Daarnaast zit ze vol creatieve ideeën.
Vol enthousiasme vertelt ze over afgelopen week. Over de mooie dingen die zomaar op haar pad kwamen. We brainstormen verder over haar onderneming. En tackelen patronen van hard werken.
Met een glimlach sluit ze de sessie af.
Het niet-weten geeft haar rust.
Zelfs een stukje duidelijkheid.
Over wat ze te doen heeft.
In het hier en nu.
