‘Waarom al die tranen? Dat hoeft van mij niet allemaal online hoor’
Steeds vaker maak ik beelden waarop m’n klanten huilen.
Nee, ik druk ze geen ui onder de neus.
En geloof me, het staat ook niet standaard in het script.
Het gebeurt.
Het ontstaat.
Er wordt iets geraakt.
‘Maar waarom blijf je op zo’n moment fotograferen?’
Omdat ik geloof dat juist die beelden waardevol zijn.
Niet eens voor je branding.
Of je insta feed.
En ook niet voor je e-mailmarketing.
Ze zijn in eerste instantie waardevol voor jezelf.
Voor je eigen ontwikkeling.
Net als alle andere beelden.
Waarop je uitbundig lacht of danst.
Of iets doet wat je dacht nooit te durven.
Mijn foto’s houden je een spiegel voor.
Misschien zijn ze een reflectie van de pijn die jij voelt.
Van de stuwende kracht achter je missie.
Of wellicht zie je iets wat je nog nooit eerder zag.
Het wordt in beeld gebracht.
Bevestigd.
Natuurlijk is het handig om goede foto’s te hebben voor je bedrijf.
Voor je branding, je social media en website.
Om die klanten aan te trekken die bij je passen.
En toch geloof ik steeds minder dat het daar uiteindelijk om draait.
In ‘the end’ doe je het voor jezelf.
Voor je eigen stevigheid.
Je zelfvertrouwen.
Je ontwikkeling.
Daarom blijf ik doorklikken.
Als je lacht, danst of huilt.
En eerlijk gezegd maak het me het steeds minder uit wat je met die beelden doet.
Of jij ze nu op je website plaatst.
Inlijst voor aan de muur.
Of er nooit meer naar kijkt.
Het gaat erom wat het effect is.
Op jouw groei en bloei.
Wat het stilzet of in beweging brengt.
Zodat jij op jouw beurt het verschil mag maken.
Op jouw manier.
Op jouw plek.
📷 uit beeldbank van @jonneke