www.marjanvanhouwelingen.nl
Met bosjes tegelijk komen ze voorbij in mijn feed.
De gelikte foto’s in sjieke hotels of fancy studio’s.
Semi-nonchalant op een houten krukje of een betonnen trap.
Niets mis mee.

Ik doe het ook af en toe.
Fotograferen in een gaaf hotel of oude fabriek.
Matchende kleding en visagie.
Omdat het bij mijn klant past.
Bij haar boodschap.

En daar zit precies de crux.
Het past lang niet bij iedereen.
Het laat vaak bij lange na niet de potentie en groei van iemand zien.

Ik zie de laatste tijd steeds meer ondernemers die min of meer met deze ‘hype’ meegaan.
Binnen no time herken ik ze.

Vrouwen die een waanzinnige beeldbank hebben.
Maar al snel zie ik dat de beelden vooral aansluiten bij de nude kleurige feed van hun
high end fotograaf.

Ik voel en zie meteen: “Haar boodschap is zoveel interessanter dan wat ik hier zie”.
“Haar karakter heeft zoveel meer gelaagdheid dan de geijkte pose op dat krukje of die trap”.

Nogmaals, er is niks mis met dit soort shoots. Maar ik geloof veel meer in die diepere laag. In jouw verborgen kwetsbaarheid, in jouw scherpe humor en jouw uitgesproken mening.

Ik geloof dat je zoveel meer bent dan zittend op dat krukje of die trap.

En jij?

📷 uit beeldbank @aliesdorgelo

Deel dit bericht met je netwerk

Ruim vijftien jaar werkte ik op diverse plekken in de jeugdzorg en het jongerenwerk. Oplossingsgericht werken, handelen vanuit de systeemtheorie en het bieden van coaching en trainingen waren dagelijkse kost. Tot ik vijf jaar geleden mijn eigen bedrijf startte. Eerst als schrijver en fotograaf en later als fotograaf voor ondernemers. Iets wat ik met ontzettend veel plezier deed. 

En toch mistte ik iets. Het voelde alsof ik iets liet liggen in mijn werk als fotograaf. Sterker nog. Ik gaf mijn klanten nog niet alles van het allerbeste wat ik in huis heb. Want ik ben een kei in het ontrafelen van processen en patronen. Ik zie dingen scherp.  Met mijn rake analyses zorg ik voor beweging en transformatie. Ik zie kansen en kom snel tot de kern. 

Vorig bericht
Waarom al die tranen?
Volgend bericht
Een grote poppenkast