Ik krabbel wat patronen en poppetjes in m’n schrift.
Net als vroeger, wanneer ik me verveelde op school.
Of irriteerde.Ik voel weerstand.
Hier ben ik niet voor gekomen.
Ik kom hier om aan mijn business te werken.
Op haar vraag wie voor de groep een korte coach sessie wil ontvangen, komt geen respons van mijn kant. Ik hoef niet systemisch gecoacht te worden. Dat ken ik wel. Vijftien jaar lang zat ik op de stoel van de hulpverlener. Oplossingsgericht werken en handelen vanuit de systeemtheorie waren dagelijkse kost. Zes jaar geleden liet ik het achter me.
Nu schuif ik hier onrustig heen en weer op mijn stoel.
Tot het kwartje valt.
Ten diepste wil ik op haar stoel zitten.
Niet dat ik terugwil naar mijn werk in de jeugdzorg. Of dat ik ondernemers systemisch wil coachen.
Wel dat ik geloof dat ik iets laat liggen in mijn huidige werk.
Sterker nog.
Ik geef mijn klanten nog niet alles van het allerbeste wat ik in huis heb.
Een kei ben ik in het ontrafelen van processen en patronen.
Ik zie dingen scherp.
Kom tot de kern.
Met mijn rake analyses zorg ik voor beweging. Ontwikkeling.
En dat is precies waar mijn hart sneller van klopt. Waar het borrelt en bruist.
Waar ik floreer.
Een uur later zit ik op de stoel tegenover haar.
Ik deel mijn weerstand en eye-opener met de groep.
Ze vraagt me om te ruilen van plek. Het voelt als thuiskomen.
Wat is het beste wat jij in huis hebt, maar waarbij je nog weerstand voelt om ermee naar buiten te treden?
